Eraikin hibridoz jositako teoria izan zen. Tabakalera ezik, eraikin denak jadanik klasean aipatua zen estalkiaren erabilera jorratzen zuten. Eraikinak, berdez mozorratuko bailiran, lurmaila azpian kokatzen dira, aldi berean espazio publikoarekin bat egiten dutelarik. Eraikinetaz aparte azaltzeko eraren garrantziaz ohartu nintzen, izan ere grafikoki zein ahoz egindako azalpenak oso ulergarriak eta zehatzak izan ziren.
Argazkilaritza eta arkitekturaren arteko erlazioa paisaia bitartez lortzen da normalean. Hala ere badira beste modu batzuk lotura hau lortzeko, adibidez gizarte eta espazioaren arteko erlazioa edota funtzionalitatea. Asier Larrazak, arkitektoak argazkiak ateratzeko modua kritikatu zuen, arrazoi osoz askotan. Argazkiak egiteko orduan eraikina ez den bezala erakutsi ohi da eta ez luke horrela izan behar. Argazkia ez da soilik ilustratiboa izan behar, dokumentala izan daiteke ere. Horretarako adibididea Bernd eta Hilla Becher egindako aragazki dokumental bilduma erakutsi zuen klasean.Baina metodo hau ez da hain erraza edozein lekutan erabiltzea, askotan oso zaila baita toki, egun, paisai...berdinak aurkitzea, beraz, argazkia tokiari egokitua izan behar du. Aipatutako beste gai bat, pertsonak argazkietan ateratzea izan zen. Sarri arazo moduan ikusi ohi da eta hori aztertzeko galdera bat baino ez diogu egin behar gure buruari, ez al da arkitektura pertsonentzako egina?
Antena parabolikoak erabili ditugu estaldura egiteko orduan, Antenas Jalisco markakoak hain zuzen. Antena parabolikoak kokatzerako orduan ez genuen hormigoizko bloke osoa estaldu nahi. Hormigoia bera estaldura nagusia izango da, antena parabolikoak, argiz osatutako burbuilak bailiran, hodeiaren sarrera desberdinak adierazten dituzten heinean. Antena parabolikoak enkofratze prozesuan ezarriko dira, hormigoia bota baino lehen, horrela hormigoia izurtzerakoan antena parabolikoak hormigoian txertaturik geldituko liratezke. Ostean beste antena paraboliko bat kokatuko litzateke enkofratze prosezuan kokatutako antena paraboliko bakoitzaren gainean, bien artean argia sartuz.
Plastizismoak forma (maketa), mugimendua (energia transmizioa) eta kolorea osatzen dute. Forma eta koloreak eraikinaren propioak izango dira, argia mugimenduaren eragile izango den heinean. Plastizismoak edo hobeto esanda Neoplastizismoak, burura ekartzen dit De Stijl mugimendua. Herbeheretako abangoardiako mugimendu hau erabat murgildu zen plastisimoan, margolarien artean ezagunenak Theo van Doesburg eta Piet Mondrian eta arkitekturan Gerrit Rietveld (Schröder etxea). Hala ere De Stijl mugimemenduaz aparte gure inguruan etengabe aurki daitezke plastizismoarekin lotura daukaten elementuak. Klasean agertutako adibide batzuk Euskal pilota edota natura izan ziren. Naturaren kasuan izugarri arritu ninduen Australiako Ayers arroka, sinestezina.Bukatzeko esaldi bat aipatu zen, arkitekturarekin erabateko lotura daukana eta danok plastizistak bihurtzen gaituenak, "Es inevitable que lo plastico aparezca cuando haces un edificio".
Argiztapen naturalean pentsatuz, bi era aurkitzen ditugu argia museo barrura sartzeko; bata fatxadan argi zulo batzuk irekiz eta bestea luzernario desberdinen bitartez sabaitik argi zenitala lortzea. Fatxadako konposizioak era aleatorioan kokatutako leiho desberdinak osatuko lukete, barnekaldetik leihoek kanpoaldea enmarkatuko dute, koadro gisa, museoko obrak bailiran. Le Corbusierrek Notre-Dame-du-Haut kaperan leihoen antzeko konposizio bat sortzen du. Sabaitik, luzernario bitartez sartzen den argi zenitala lortzeko ebaketa posible batzuk planteatzen ditugu.
Museoak dorre itxura duen eraikin hibrido bat izango du atari printzipal gisa, nahiz eta bigarren mailako beste sarrera batzuk badaude ere. Eraikin hibridoak zinta itxura bat izango du inguruan, behera heltzerakoan, museoaren besoak osatuko ditu, zinta bera hadatuko balitz moduan. Besoak erdigune potenteago bat du, bertatik beste beso estuago batzuk eremu osoan zabalduko dira, hiri zein parkera museoa hurbilduz. Modu berean besoak bi aztarna fokuak besarkatuko dituzte, museoan erabat integratuz. Proposatutako hasierako aukera honi bi arazo nagusi aurkitzen genizkion: - Besoak sortzen dituzten espazio estuak eta espazioen mononotonia. - Eraikina solairu bakarrean proposatzerakoan, hesi moduan funtzionatuko luke, parkea are gehiago hiritik bananduz. Bi arazo hauei aurre egiteko proposatutako soluzioak: - Besoen espazio estuak zabaldu, eraikin itxura handiagoa hartzen duen museoa lortuz. Espazioak noizean behin estu jarraituko dute baina oro har espazio ezberdin zabalagoak proposatuko ditugu. - Eraikinaren nukleo zentrala baino ez du lurra ikutuko, beste beso guztiak bigarren kota batean kokatuak izango dira, behetik pasatzeko aukera emanez eta hesia erabat desagertuz.
Azkenean antena parablokikoak aukeratu ditugu hodeiaren estaldura egiteko. Paraboliken kokapena dugu aztergai orain, parabolikak ez baitute hormigoi bloke osoa estaliko, berez hormigoi bera esladura gisa funtzionatzea nahi dugulako. Interneten antena parabolika desberdinen kokapena bilatzen aritu gara baita jendeak beraiekin egindakoak ere..
Etorkizuna da, dudarik gabe. Eraikigarria den lurra bukatzear dago, jasangarritasuna arkitekturaren esku dago erabat eta horretarako aukerak ugariak dira klasean agertu ziren gisara. Aukera bat horizontalean eraiki beharrean bertikalean eraikitzea da, zeru arraskarien bitartez. Horien eredu garbia Steven Holl arkitektoa duakagu. Steven Hollek bertikalean eraikitzeaz aparte, eraikinak lotzen ditu, klasean aipatutako beste gai bat lortuz, eraikin hibridoak edo erabilera anitzeko eraikinak. Eraikin bakar baten bitartez erabilera ugari jorratzeak, erabilera bakoitzerako eraikin bat ez eraikitzeak ekarriko digu, beraz lur gehiago ez erabiltzea, ondorioz arkitektura jasangarria bihurtzea. Proiekturako abagune ona iruditzen zaigu eraikin hibridoaren aukera eta erabilera komun nagusienak museoari sarrera emango dioten eraikin batean kokatu ditugu. Jasangarritasunaren aldetik beste ideia bat estalkiaren erabilera izango litzateke, beste solairu bat izango balitz moduan. Eraikina espazio publikoaren jarraitasuna bezala ulertuko litzateke, espazio publiko bera eraikinaren estalkia estaltzen duelarik. Horien adibide garbi bat FOA arkitekto taldeak egindako Yokohamako itsas terminala litzateke.
Sei hilabetez egun, sei hilabetez gau. Begiak ireki eta paisai erraldoia ageri da gure aurrean, gizakiaren eraldaketarik gabe, sumendiak, glaziarrak, pitxadurak, urjauziak, basalto arroka bolkanikoak... berdeguneekin nahasten dira, izugarria da. Lurralde guztia zaurituta egongo balitz ageri da, kota aldaketa pitxadura eta zulo erraldoiekin. Ura ere presente dago, glaziar ikaragarriak, kasakadak, ibaiak...
Etxebizitzaren bat aurki daiteke, gure begietatik ihesi, naturan erabat integratuak, elurretik babestu nahian, bedarrez mozorratuta bailiran. Baina zehozer paisai horretatik ateratzen gaitu, Reikiavik, Islandiako hiriburua alegia. Bertan gizakiaren presentzia ugariagoa da, hala ere, laku handi bat nagusitzen da espazio publiko printzipal gisa, irla osoan aurkitzen den paisai hori beti buruan edukita. Bidaiatzeko irrikitan usten naute teorika hauek, cuatro telebistako callejeros viajeros programa bezalaxe. Izugarria da inguruan daukagun mundua, liluragarria benetan.
1,8,10,24...Zenbakiz osatutako mundua, haietatik ihesi, ezin lortu. Zure atzetik datoz, ezin ospa egin, zure buruan daude, barne barnean. Zehozer mugitzen zaitu, kalkulatzeko irrikak, leku orotan zenbakiak. Zehozer mugitzen zaitu, proiektatzeko irrikak, leku orotan arkitektura. Hartatik ihesi baina hala ere gustoko, non sartu gara?
Egia esan, espazio publiko bat eratzerakoan ez dakigu nondik hasi, galduta aurkitzen gara erabat. Karreran zehar oso gutxi dira espazio publikoari buruz ematen diren jarraibideak, beraz eskertzekoa da gai honetaz aritzea. Oso gai konplexua da baina klase teorikoan zenbait puntu aipatu ziren espazio publikoa modu ezberdin batean tratatzeko, hoietako bat espazio publikoa eraikinaren luzapen bezala ulertzea izan zen eta horretarako hainbat puntu agertu ziren: - Kanpoko antolaketak eraikin bera antolatzea. - Eraikin eta espazio publikoaren arteko muga desagertzea. - Bideak eraikinina zeharkatzea, modu berean bien arteko elkarrizketa baimenduz. Vaumm taldeak Ibargain parkearen antolaketa eta kultur ekipamenduan egoki jolasten du ideia hauekin. Aipatutako beste gai bat espazioaren multifuntzionaltasuna izan zen, arkitektoa ez da erabaki guztien jabe, erabat ados, posible da edozein gauza gertatzea espazio horretan. Sarri espazioak ez ditu arkitektoak sortzen baizik eta jendearen jarduerak. Hala ere, mobiliario berezien bitartez espazio publikoa eratu daiteke, jendea espazio horretako altzari erabilgarria enplegatzera bultzatuz.
- Gune ezberdinak lotzen dituen ramifikazioa. - Eraikin hibrido bat ramifikazioaren jatorri gisa. - Eraikin hibridoa Logroñoren erreferentzia. - Ramifikazioak museoa jasotzeaz gain ibilbideak proposatuko ditu. - Ramifikazioa maila ezberdinetan antolatzeak aztarnen ikuspegia ahalbidetzen du.
La plaza del Corazón de María, en Bilbao La Vieja, cuyo subsuelo ha sido objeto en los tres últimos años de diferentes fases de excavaciones arqueológicas para recuperar los restos de un convento franciscano del siglo XVI, quedará de nuevo a disposición de los vecinos del barrio una vez que se ejecute el proyecto que se está elaborando y del que se ha presentado una propuesta. BILBAO Ría 2000 acometerá en los próximos meses el cubrimiento del subsuelo y la posterior urbanización de la zona en base a la propuesta presentada, que será la base del proyecto definitivo, cuya redacción concluirá en los próximos meses. A lo largo del mes de octubre tendrá lugar un proceso participativo en Bilbao La Vieja que servirá para dar a conocer la propuesta y recoger ideas y sugerencias de los ciudadanos sobre el uso de este espacio. BILBAO Ría 2000 recibió el encargo de remodelar la plaza del Corazón de María como parte del Plan Especial de Bilbao La Vieja, San Francisco y Zabala, incluyendo la construcción en el solar de un aparcamiento subterráneo y la posterior reurbanización de la plaza. El lugar estaba declarado como zona de presunción arqueológica por la existencia de indicios documentales que situaban en el lugar el antiguo convento de San Francisco, por lo que el Servicio de Patrimonio Histórico de la Diputación Foral de Bizkaia consideró necesaria la ejecución de un proyecto de evaluación arqueológica de la plaza previo a las obras. Los arqueólogos que llevaron a cabo esta evaluación consideraron que el área tenía un alto interés arqueológico y aconsejaron la preservación de los restos hallados, entre ellos buena parte de la planta del edificio y algunos elementos estructurales que se encontraban en un buen estado de conservación. Por ello, se decidió desechar la construcción del aparcamiento subterráneo, incompatible con la preservación de las ruinas, y se procedió a la limpieza, restauración y protección de los restos hallados, labor que concluirá entre octubre y noviembre, con lo que se pondrá el punto final a los trabajos arqueológicos. Una vez efectuado este trabajo, los restos quedarán encapsulados con un material geotextil que los protegerá mientras se decide el uso que se les dará En una primera fase, BILBAO Ría 2000 construirá los muros perimetrales y la estructura de hormigón que cubrirá los restos arqueológicos y servirá de soporte para la urbanización de la plaza, que se acometerá en una segunda fase. La nueva plaza del Corazón de María se concibe como el centro neurálgico del barrio y será un espacio grande y abierto en el que los vecinos podrán desarrollar diferentes actividades, con preponderancia para los peatones, por lo que quedará restringido el uso de vehículos. Propiciar que la plaza sea un lugar seguro y potenciar la conexión entre los soportales existentes y el resto de la plaza serán algunas de las premisas que se seguirán. Junto con el mantenimiento de los tilos que actualmente existen en la plaza, se añadirán nuevas zonas verdes, Además, se mejorará la accesibilidad al Centro Cívico situado en un extremo de la plaza y se habilitará una zona de juegos para niños junto a la futura haurreskola que se está construyendo. A lo largo del mes de octubre se llevará a cabo un proceso participativo en Bilbao La Vieja para dar a conocer el proyecto y recabar ideas y sugerencias de los vecinos en relación a los usos que se pueda dar a este espacio urbano. Esta iniciativa constará de diferentes reuniones con vecinos, asociaciones y comerciantes, así como talleres y actividades culturales y recreativas. Plangintzaren kontrako auzokideak http://plazadelcorazondemaria.blogspot.com
Txinari buruzko bidai horrek izugarri arritu nau. Nola da posible horrenbesteko aldaketa izatea kilometro gutxi batzutan? Izugarria izan da Beijingenko erdigunetik irtenda nola dentsitatea izugarri jaisten den, orratzez josiriko tela bat bihurtu arte. Agerian gelditu da txinako biztanleek izugarrizko hazkundea pairatzen ari direla, etorkizunean munduaren jaun eta jabe bihurtu arte. Bide batez, hemen usten det Beijingenko TVCC kanalaren eraikinak izan zuen sutea.
In 1987 Swiss artists Peter Fischli and David Weiss built a enormous, precarious structure 100 feet long out of common items. Using fire, water, gravity, and chemistry they create a mind-blowing chain reaction of physical and chemical interactions and precisely crafted chaos.
Horrela al da aingeru baten bizitza? Horren kolore gutxikoa eta tristea? Horrenbeste ardura izaten ohi dute? Zehozer ona izan beharko du ezta? Bueno, behintzat ikustezinak dira eta egan egin dezakete...Hala ere ez nau arritzen biziaren desira hori sentitzea, politagoa ez ote bizitza koloretan? Galdera asko ezta? Zalantza guzti hauekin irten nintzen klasetik. Egia esan galdera gehiago daude, baina ez ditut danak hemen jarriko... Geldoa da pelikula, agian, hain dira dituen xehetasun puntuak, erne egon behar dela erabat dena ikusteko. Ezinezkoa. Batzutan nekagarria egin zitzaidan eta horrek egin zidan pelikularen xehetasun batzuk galtzea. Berriro ikusi beharreko pelikula, argi daukat ez nuela dena erabat hartu, Scharounen Berlineko liburutegian zeuden danak aingeruak ote ziren? Eta aingeru danak koleta ote zuten? Baietz esan didate, protagonista barne, nik ez nuen ikusi... Erreflexioa bai, erreflexioa da sortu zidan sentzatzioa.
Filme arraroa, bitxia, adi mantentzen zaituena, berarekin gozatzen duzun hoietakoa... Zaila da benetan ostiral goiz batean klasean mantentzen gaituen pelikula bat jartzea, baina ez hori bakarrik, adi mantentzen gaituena ere, eta pelikula honek lortu zuen, dudarik gabe. Benetako bizia duen pelikula da, bai musika aldetik, bai eszena eta sarkasmo puntu txiki hortartik ere. Gainera musika-arkitektura teoria ikusita erlazio gero eta gehiago aurkitzen diot pelikulari. Nola da posible hain gertu ditugun bi alor orain arte erlazionatzeko gai ez izatea? Pelikula gogoratzean, berriro ikusteko desira sortzen zait. Oroimenean daukat pelikula bukatu eta klasetik irtenda neukan sentzazioa... Alde batetik ez nuen pelikula erabat arrapatu, edo bai? Zalantza hori daukat eta dudarik gabe horrek sortzen nau berriro ikusteko irrika.
Nire aiton-amona errioxako herri txiki batean jaio ziren, Nalda-n hain zuzen, Logroñotik 20 minutura. Bertan bizi izan ziren Euskal Herrira etorri behar izan zuten arte, lan arazoengatik. Hala ere nere familia zati bat han gelditu zen, bertako mahasti propioak lantzen. Txikitatik, sarri joan izan nahiz Naldara, bertako lan eta tradizioak ikusi eta pixkat ikasiz. Nere osabak, bere mahasti txikiak zituen eta berak egiten zuen familiarentzako ardoa. Urteak eta urteak ikusi ditut mahatsak zapaltzen, baina jada bukatu egin da tradizioa, eta badakizue zergatik? Ardoa lortzea ez da batere lan erraza. Osaba hil zenean, bere seme-alabei utzi nahi izan zien mahastiak, baina seme-alabak beste lan bat dute, errezagoa edo behintzat ez hain gogorra. Beraz, betidanik izan ditugun mahastiak, gaur egun salduta daude, upategi handien esku. Klasean azaldu dira, propasamen bat edo bi, non mahastiak lantzea planteatzen den. Mahatsa laboratzea ez da batere lan erosoa, ez da baratz bat edukitzearen iguala, mahasti handiak izanda makinekin egin daitekeen lana da baina eskuz lantzeak dakarren lana gogorra da benetan. Beraz, hortan dator nire zalantza, mahasti txikiak sortuz gero, jendeak landuko ditu? Benetan izango ote da Logroñoko jendea Ebroren eremura hurbiltzeko pizgarria? Logroño biztanleak berak landuko ditu mahasti hoiek? Edo bakarrik izango ote ziren krisi garai honi aurre egiteko enplegu sorkuntza?
Granadako mahats-biltze bati buruz aurkitutako artikulua jartzen dut hemen. Bertan mahastiak jasotzen dituzten emakume batzuen iritzia azaltzen da, pixkat lana nolakoa den azalduz.
Mujeres de pura cepa Las temporeras de los pueblos del Valle de Lecrín comienzan la recogida de la uva en la vendimia más tardía de Europa El sol es el enemigo. Cuando amanece un día nublado estas mujeres lo agradecen porque saben que la faena no será tan fatigosa. Comienzan su trabajo con la amanecida, a esa hora en la que el campo despliega todo su poder de seducción. Es la hora en que aquellos viñedos que han comenzado a dorarse con el bronce de las hojas de octubre, se abren como un escenario para que entren las protagonistas. Y entonces llegan ellas con sus con sus tijeras de podar para cortar las uvas que dentro de unos meses se convertirán en vino. Con agilidad, destreza, con la mirada puesta en los racimos y el pensamiento en cualquier cosa. Hablando de lo cara que se puesto la vida con la compañera que le acompaña en la cepa. Estamos en el Cortijo del Camino Real, en los extensos campos de viñedos que tiene la empresa Señorío de Nevada, en pleno Valle de Lecrín. Ha comenzado la vendimia más tardía.
Hay días, como hoy, en los que el sol anda huido. Jinetes oscuros cabalgan por el cielo. Nubarrones tremendos que imprimen en la Sierra del fondo el tono de la inquietud: ¿Lloverá hoy o no lloverá? Las mujeres que están sentadas a pie de las cepas y que han hecho un alto para emprenderla con el bocadillo, están seguras de que no, de que terminarán la faena sin haberse mojado. Son dieciséis y la que más y la que menos ya lleva diez o quince años vendimiando. Proceden de los pueblos de alrededor, de Albuñuelas, de Cónchar, de Cozvíjar , con sus ropas de faena, camisas de franela, petos vaqueros, pantalones viejos, gorras de propaganda, zapatillas de deporte
-Hombre, es que para venir aquí no nos vamos a traer los tacones -dice una para que se rían a coro todas las demás.
Experimentadas
Aunque es el primer día de vendimia en el valle, todas saben lo que significa ese trabajo. Mari Carmen Moreno, por ejemplo lleva vendimiando en aquella finca doce años, pero antes ha estado en Francia haciendo esa misma labor. Margarita Ruiz también es una veterana, lo mismo que Beatriz Benítez, y que María, que es de Cozvíjar y dice que cuando no está en la uva, está en la almendra o en la aceituna. Si lo compara con otros trabajos del campo, comenta que este no es demasiado duro, que si no hace calor, se puede aguantar bien.
-A veces te duelen los riñones de tanto agacharte, pero nada más. Peor es podar las cepas o quitar piedras.
Paqui, que es de Albuñuelas, también llevan muchos años en esto. Dice que no lo hace por gusto ni por deporte, sino porque es un sueldo que necesita en su casa.
-Y ahora más, que hay que comprarle los libros a los niños.
-¿Pero los libros no los da la Junta?
-Sí, pero en material escolar se te va un dineral.
Es el caso de muchas de ella, de casi todas. Casadas con hombres del campo que están en otras faenas. Incluso algunas tienen el marido en otra recolección, en la de la manzana, en Francia.
Ahora viéndolas allí haciendo su labor con tanta energía, con tanta habilidad, da la impresión de son mujeres como aquellas las que sostienen el mundo, de que si ellas desfalleciesen, todo el mundo de la vendimia se vendría abajo. Eso les digo, aunque de otra forma:
-Me ha dicho el gerente de aquí que en esta finca se prefiere contratar a mujeres porque tratáis a las uvas con más cariño que los hombres.
-Es que los hombres son un desastre pa toó -responde una.
Aquellas mujeres son reales, no son una invención de Caballero Bonald, quién con tanto realismo describió el trabajo de la vendimia en 'Dos días de septiembre'. Lo mismo que sus necesidades y sus sueños son reales. Dicen, por ejemplo, que el jornal (siete euros la hora) no está mal del todo, «pero que si fuera un poco más alto, tampoco nos vamos a quejar». Y que sí, sí están contentas, pero «entre comillas» porque este trabajo debería durar más tiempo y así tener asegurado al menos el derecho al paro. Su jornada finaliza a las dos de la tarde, pero es en la viña porque después les toca faenar en la casa. Lo dicho, son de esa clase de mujeres que sostienen al mundo. La viña es para ellas el espacio que les permite soportar mejor estos tiempos de crisis.
Perlas negras
La vendimia en esta finca de 21 hectáreas (15 de ellas plantadas de vides) dura entre 15 y 20 días. Se recogen alrededor de 100.000 kilos de uva. Las primeras uvas que se recogen son las de la variedad tempranillo, de ahí su nombre. Parecen pequeñas perlas negras cubiertas de la patina de la intemperie. Aquí, en este amplio valle que mira a las cumbre ya casi nevadas de la Sierra, la vendimia es más tardía. La más tardía de Europa, sólo similar en el tiempo a la zona de Burdeos en Francia. El relente que envían las cercanas montañas hace que la uva madure más tarde.
Todo eso nos lo cuenta Antonio Gimeno, el gerente de Señoría de Nevada, un aragonés de pura cepa (por seguir el símil vitivinícola) transplantado en las viñas granadinas gracias a una joven de aquí que lo enamoró. Las vides están a pie de la bodega, a sólo dos pasos del proceso de molturación, la conservación y el envasado.
-Esto es una ventaja para que salga un mejor producto. La uva llega fresca y no sufre con el transporte y los aplastamientos. Además, al cogerlas pronto, los polifenoles son más puros.
-¿Poliqué?
-Polifenoles, que son los de los que depende al fin y al cabo la calidad del vino.
Pero las mujeres no son las únicas que trabajan en todo el proceso. En la despalilladora (la máquina que quita los 'palos' de los racimos) está Paco, que lleva cinco años en la empresa y que cree que, efectivamente, las mujeres son más lentas pero más cuidadosas a la hora de cortar, dejar y limpiar los racimos.
En la recogida de las cajas que van llenando las vendimiadoras, están Héctor y Lorenzo, dos jóvenes de El Padul y Cozvíjar, respectivamente, que encuentran en esta actividad un respiro económico para cruzar el duro invierno.
-Yo voy hace el segundo ciclo de Informática y este dinerillo que sacó aquí me viene muy bien -dice Lorenzo, que cuenta con 19 años y una corta experiencia de vendimiador con su abuelo.
-Imaginaros que llegáis a comer a vuestra casa y vuestra madre os pone uvas de postre.
-¿Jo! Las tiro. Prefiero el vino -dice el joven paduleño.
Antonio Gimeno nos aclara que en la empresa intentan contratar a gente de la comarca y que muchos años son las mismas personas.
-Es importante que este negocio se sienta integrado en el lugar en el que está enclavado y que la gente de esta zona lo sienta también cercano. Para mí es primordial -dice.
Como integradas están las cepas en el valle que las cobija.
-Esto hay que verlo dentro de unos días, cuando las hojas de los viñedos se ponen rojas y contrastan con la nieve de la Sierra de fondo. Es un paisaje único -dice Antonio, que hay días que se siente un privilegiado por tener como despacho la naturaleza.
Allí hay vida. La fruta que dora el sol y que siembra cada año la alegría.
Bideo hau aurkitu dut ere, makinaz mahasti handiak jasotzeko aukera paregabea.
Proiektuetako pasa ditugun kurtso guztien antzera, aurten ere irakasle berriak ditugu eta haiekin batera proiektu eta esperimentu berezi eta berriak.. Aurtengo kurtsoa, aurreko guztiak ez bezala, berezia datorrela dirudi, momentuz landu ez ditugun proeiktu zirragarri, komplexu eta ezin pentsatuekin. Baita guretzako berria den blog honekin eta danontzako lagungarria izango den esperoan, bai beste guztien proiektuaz ikasteko, bai klaseko informazio oro jasotzeko. Kurtsoan jorratzen diren klase teoriekoei begiratuta, aurten gai interesgarriak ikustea gustatuko litzaidake, batez ere biziak, ordu batean aspertzen ez zarena, klasearen azken momentu arte begiak irekita eta adi daudela.. Nola ez, normalean gertazten ez den modura, proeiktuarekin zerikusia daukaten teoriak jasotzea gustatuko litzaidake ere. Proiektuak zuzentzeko orduan, publikoan zein pribatuan jorratzea gustatuko liztaidake. Publikoan, normalean, danok ikasten baitugu zehozer, eta bakarka, tratua bereziagoa dalako, beroagoa, ia lotsarik gabekoa.. Normalean lan egiterako orduan, hirgintzan ez bezala, ez gara taldeka aritu eta nire ustez taldeka aritzeak ere badauka bere garrantzia. Taldean lanean zaudela, hainbat aukera, iritzi eta ideia agertzen dira, eztabaida interesgarriekin batera. Egia esan, eskolatik ateratzen garenean, horrela lan egingo dugula aipatu digute sarri. Lan egitea nahitaezkoa da, 4. mailan ziur aski, aurreko kurtsoetan baino gehiago, baina pixkana lan eginez eta irakasleen laguntzarekin ea lortzen dugun azken eguna heltzerakoan hasieran daukagun gogo berdinak edukitzea, kurtso ona pasatzea, alegia.
Baina metodo hau ez da hain erraza edozein lekutan erabiltzea, askotan oso zaila baita toki, egun, paisai...berdinak aurkitzea, beraz, argazkia tokiari egokitua izan behar du.
Antena parabolikoak erabili ditugu estaldura egiteko orduan, Antenas Jalisco markakoak hain zuzen. Antena parabolikoak kokatzerako orduan ez genuen hormigoizko bloke osoa estaldu nahi. Hormigoia bera estaldura nagusia izango da, antena parabolikoak, argiz osatutako burbuilak bailiran, hodeiaren sarrera desberdinak adierazten dituzten heinean.
Bukatzeko esaldi bat aipatu zen, arkitekturarekin erabateko lotura daukana eta danok plastizistak bihurtzen gaituenak, "Es inevitable que lo plastico aparezca cuando haces un edificio".
Museoak dorre itxura duen eraikin hibrido bat izango du atari printzipal gisa, nahiz eta bigarren mailako beste sarrera batzuk badaude ere. Eraikin hibridoak zinta itxura bat izango du inguruan, behera heltzerakoan, museoaren besoak osatuko ditu, zinta bera hadatuko balitz moduan. Besoak erdigune potenteago bat du, bertatik beste beso estuago batzuk eremu osoan zabalduko dira, hiri zein parkera museoa hurbilduz. Modu berean besoak bi aztarna fokuak besarkatuko dituzte, museoan erabat integratuz.
Eraikin bakar baten bitartez erabilera ugari jorratzeak, erabilera bakoitzerako eraikin bat ez eraikitzeak ekarriko digu, beraz lur gehiago ez erabiltzea, ondorioz arkitektura jasangarria bihurtzea. Proiekturako abagune ona iruditzen zaigu eraikin hibridoaren aukera eta erabilera komun nagusienak museoari sarrera emango dioten eraikin batean kokatu ditugu.
Etxebizitzaren bat aurki daiteke, gure begietatik ihesi, naturan erabat integratuak, elurretik babestu nahian, bedarrez mozorratuta bailiran.
